Dag #7 : Les Miserables – revival. Traditiegetrouw sluiten we altijd het Broadway weekje af met een show die niet kan falen. Toch had ik behoorlijk mijn bedenkingen bij deze “revised” versie. Tijdens de Tony-awards werd ik al onaangenaam verrast door een andere choreografie op “One Day More”
Want hoe maak je een nieuwe versie van een voorstelling die al zo wereldberoemd is geworden door het decor, choreografie, arrangement etc Wie durft zoiets aan? Ik ging dus eigenlijk met mijn staart tussen mijn benen het theater in met de hoop dat ze mijn goede herinnering aan Les Mis niet zouden aantasten. Zou de draaischijf er nog zijn? Of de 2 grote set-stukken die in elkaar draaien om de barricades te vormen? Ik ga het wel meemaken. De show begint met zijn klassieke “Bam Bam ta-tadaa!” En vanaf dat moment is alles anders. Ze zijn dus blijkbaar met een schoon blad begonnen. Geen draaischijf meer, en ik kijk naar een totaal andere set dan wat ik zo gewend was, ik zie ook ineens projectie op het achterdoek. Oh oh.. Mijn verwachtingen blijken uit te komen, en begin me stiekem zorgen te maken… tot ineens dat ene moment komt, en je meegaat in het spel, om daarna van wat je wist van Les Mis los durft te laten. En dan beseft hoe verschrikkelijk goed deze voorstelling is. De cast is werkelijk meesterlijk. Elke stem die voorbijkomt is van uitzonderlijke klasse. Het herziene muzikale arrangement is prachtig en geeft de show veel meer vaart en ruimte in de dynamiek. De vrijheid die de solisten krijgen én nemen in hun timing van de songs geeft maar weer eens aan dat dit enkel met een live-orkest kan. De show ademt dynamiek. Van heel klein naar bombastisch. Ik heb de hele voorstelling vanzelfsprekend zitten janken. En sommige keuzes in de regie zijn zo verschrikkelijk goed. Wat een prachtwerk hebben ze ervan gemaakt. Les Mis is klaar voor de 21ste eeuw!